σπλαγχνικός

-ή, -ό / σπλαγχνικός, -ή, -όν, ΝΜΑ, και σπλαχνικός Ν [σπλά(γ)χνο(ν)]

αυτός που ανήκει ή αναφέρεται στα σπλάγχνα (α. «σπλαγχνική αντίδραση» β. «σπλαγχνικὰ φάρμακα», Διοσκ.)

νεοελλ.

1. ευσπλαγχνικός, οικτίρμονας («σπλαχνικός πατέρας»)

2. (για λόγους) καλοπροαίρετος, φιλόφρονας

3. (ανατ.-φυσιολ.) (για σχηματισμό ή λειτουργία) αυτός που έχει σχέση με τα σπλάγχνα

4. φρ. α) «σπλαγχνικά νεύρα» ανατ. οι δύο κλάδοι τής θωρακικής μοίρας που εκπορεύονται από τα γάγγλια τού συμπαθητικού στελέχους, το μείζον και το έλασσον, και συνδέουν τον νωτιαίο μυελό με τα σπλάγχνα

β) «σπλαγχνικές κοιλότητες»

ανατ. οι μεγάλες κοιλότητες τού σώματος, τού κρανίου, τού θώρακα, τής κοιλιάς και τής πυέλου

γ) «σπλαγχνική αίσθηση»

βιολ. το σύνολο τών ιδιοδεκτικών ερεθισμάτων που προέρχονται από τα σπλάγχνα και άγονται από ιδιαίτερες ίνες οι οποίες πορεύονται σε διακλαδώσεις τού αυτόνομου νευρικού συστήματος, ανέρχονται γύρω από τον κεντρικό σωλήνα τού νωτιαίου μυελού και καταλήγουν στον υποθάλαμο τού εγκεφάλου

δ) «σπλαγχνικό κρανίο»

ανατ. το σπλαγχνοκράνιο

ε) «σπλαγχνικός σκελετός»

ζωολ. ο σκελετός τού στόματος μαζί με τα βραγχιακά φατνία

αρχ.

μτφ. τρυφερός («σπλαγχνικὸς ἔρως», πάπ.).